Uciechy stołu, teatr, muzyka i zabawa
Rozpoczynamy kolejny sezon teatralny. Oby był pełen wydarzeń i ciekawych premier. Najważniejsze abyśmy spotkali się w salach teatralnych, a nie tylko przed monitorami komputerów czy też ekranami telewizorów. Oto subiektywny wybór dwudziestu premier, na które czekamy sezonu 2021/22 i mamy nadzieję, że przeczytacie o nich na naszym blogu „Kulturalny Cham”.
Jako wielki fan małej czarnej i kawiarnianego stylu życia, od zawsze marzyłem o posiadaniu miejsca, które będzie „moje”. Kawiarni, która będzie dla mnie czymś więcej niż miejscem spotkań. Długo takiego miejsca nie miałem, poszukiwania trwały i trwały. Całe szczęście już nie muszę szukać – znalazłem! Zastanawiacie się gdzie jest najlepsze miejsce na kawę w stolicy? Gdzie posmakujcie idealnego zestawienia gorczycy i mocy? To zdecydowanie Forum na Elektoralnej!
To blisko setka spektakli niestabilnego sezonu. Może to niezbyt bogaty wynik, ale dający prawo do podsumowań. Oto subiektywny spis ocen i komentarzy. Nie o wszystkich spektaklach przeczytaliście na naszym blogu bowiem nie relacjonowaliśmy życia teatralnego w maju i czerwcu. Niech to krótkie podsumowanie będzie rekompensatą braku kilkunastu recenzji.
Czas na nowo otworzyć dział teatralny Kulturalnego Chama. Absencja miała swoje realne powody, ale mam nadzieję, że powrót będzie na dłużej. O spektaklu, o którym poniżej, w ogóle miałem nie pisać. Bowiem uważam go za dobrze skrojoną komedię nieśmiertelnego Aleksandra Fredry, przygotowaną sprawną ręką Krystyny Jandy, w gwiazdorskiej obsadzie: Małgorzata Kożuchowska, Marcin i Jędrzej Hycnarowie, Maria Dębska oraz Tomasz Drabek. Mowa o ostatniej premierze w warszawskim Teatrze Polonia – Mężu i żonie. Jednak sprowokowała mnie do nakreślenia kilku słów rozmowa Panów Jakuba Moroza i Przemysława Skrzydelskiego zamieszczona na łamach „Magazynu e-teatru”. Kolejne jej fragmenty otwierały mi coraz bardziej oczy ze zdumienia. Zadawałem sobie pytanie czy aby byliśmy na tym samym spektaklu? Czy rzeczywiście widziałem to co przeczytałem? Zatem do sedna.
Cześć, to była długa przerwa od pisania i publikacji, mam nadzieję, że się stęskniliście. Brakowało mi czasu, regularności i przede wszystkim wytrwałości. Czas na zmiany, systematyczność i moc ciekawych wpisów. Obserwując wzmożony ruch na stronie oraz zwiększającą się liczbę obserwujących na socialach, zabrałem się do pracy. Efektem jest dokończenie kilku historycznie zaplanowanych wpisów. Pierwszy część jednego z nich przed Wami. Zapraszam na „50 rzeczy, które musisz zrobić w Warszawie #1″
To jeden z ciekawszych wieczorów teatralnych. Pomysł oraz jego konstrukcja już zasługuje na zauważenie oraz wyróżnienie. Jednak pozostaje niedosyt, jest nim rozwleczenie i niekończąca się monotonia. Mimo to autorzy ciekawie interpretują seks nie jako akt spełnienia, radości i szczęścia, ale część życia, która przynosi zawód, wykorzystanie i głęboką samotność. Ten pesymizm głęboko bije ze sceny, która stała się miejscem ukazania zawodów ludzkiego życia. Wykorzystanych i wykorzystujących.
Nowa premiera Polskiej Opery Królewskiej jest wielkim sukcesem Haendla. Bowiem przy minimalnych możliwościach, które oferuje scena w Teatrze Stanisławowskim wydobyto z Rinaldo wielką opowieść o namiętności i walce o uczucie. Brawurowo wykonana muzyka zrekompensowała wyposażenia historycznych budynków oper barokowych – maszynerii, które markowały grzmoty, błyskawice i spiętrzone morze.
Balet i sztuka tańca to fascynujące pola do twórczej ekspresji. Różnorodność języka wypowiedzi bez słów, emocje, siła, ruch to nieokiełznane moce, które odciskają piętno na szerokiej rzeszy fanów tejże formy kultury. Na naszym blogu będziemy kontynuować podróż przez świat, ale nadal ograniczoną pandemicznymi obostrzeniami jedynie do Europy, w celu poszukiwania frapujących, nowatorskich i odkrywczych światów tanecznych na scenach instytucjonalnych. Oto dziesięć wieczorów, które naszym zdaniem warto zobaczyć podczas sezonu 2021/22 w bliższych i dalszych zakątkach naszego kontynentu. Jedno jest pewne – o nich u nas przeczytacie!
Rozpoczynamy kolejny sezon teatralny. Oby był pełen wydarzeń i ciekawych premier. Najważniejsze abyśmy spotkali się w salach teatralnych, a nie tylko przed monitorami komputerów czy też ekranami telewizorów. Oto subiektywny wybór dwudziestu premier, na które czekamy sezonu 2021/22 i mamy nadzieję, że przeczytacie o nich na naszym blogu „Kulturalny Cham”.
To blisko setka spektakli niestabilnego sezonu. Może to niezbyt bogaty wynik, ale dający prawo do podsumowań. Oto subiektywny spis ocen i komentarzy. Nie o wszystkich spektaklach przeczytaliście na naszym blogu bowiem nie relacjonowaliśmy życia teatralnego w maju i czerwcu. Niech to krótkie podsumowanie będzie rekompensatą braku kilkunastu recenzji.
Nie tak dawno Adam Gessler otworzył na Placu Trzech Krzyż swój kolejny kulinarny koncept. Tym razem jest on w bardzo prostej, świeżej formie, wciąż jest jednak pysznie i miło. Miejsce nawiązuje do legendy kanapek w Wiedniu, których według wielu źródeł pionierem był Polak i właśnie to naszemu rodakowi Austriacy zawdzięczają te uliczne wspaniałości. Chyba czas najwyższych przenieść tę kulinarną idę na warszawskie ulice.
Jeśli zastanawiacie się gdzie pojechać na jesienny weekendowy wyjazd, to mam coś specjalnie dla Was. Pierwsze miejsce to Niebanalne i malowniczo położone miejsce, w którym możesz oderwać się od rzeczywistości. Drugie to Pensjonat w fantastycznym i tajemniczym Kazimierzu Dolnym.
Jest w Warszawie wiele przepysznych miejsc na pizzę neapolitańską, mamy kolejne! Duet Tuzza jakiś czas temu otworzył lokal Casa di Tuzza, który ma rozwijać ich markę i zdecydowanie to robi! Zapowiedź nowego lokalu mogliśmy usłyszeć już przy okazji #hot16challenge2 i wersu „I może też ugości was, Casa di Tuzza…”. Nazwę lokalu jest inspirowany włoską klasyką i idealnie gra z tym co spotkamy w lokalu.
Otwarta w lipcu na Oboźnej Bottega to miejsce z sercem, z włoskim sercem. Jest tutaj gwarno, sympatycznie i przede wszystkim pysznie! Jeśli szukaliście w ostatnim czasie miejsca na neapolitańską pizzę to koniecznie zapiszcie ten adres! Bottega zaskakuje, bawi i uczy. To jedno z tych miejsc, do których chcesz wracać codziennie, by brać jeszcze więcej tych pysznych włoskich smakołyków.
Nastał wrzesień 2020. Czas ujawniania planów teatralnych oraz zapowiedzi sezonu. Niepewność dnia jutrzejszego, spowodowana pandemią, wpływa mocno na określenie przyszłości repertuarów scen krajowych. Niemniej można próbować skonstruować mapę oczekiwań i podróży do zakątków teatralnych. Poniżej zestaw dwudziestu premier sezonu 2020/21 na które czekamy i o których przeczytacie na naszym blogu.
Za nami bardzo trudny czas, okres izolacji, strachu i błazenady kilku nieciekawych gości, ale odmrażamy to chyba najważniejsze. Cała gospodarka wraca powoli do normalności, gastro próbuje i miejmy nadzieje, że wróci do nas w pełni. Trzymajmy kciuki za nasze ulubione knajpki- niech moc będzie z nimi i niech przetrwają.
Zachęcony kilkoma bardzo pochlebnymi recenzjami, a szczególnie filmem na kanale Macje Je postanowiłem rozpocząć swoją przygodę z menu degustacyjnym od Restauracji Bez Gwiazdek. Maciej w swoim filmie określa to miejsce „najlepszą restauracją w Warszawie”, drugą opinią, którą się sugerowałem to zdanie równie cenionej Basi Stareckiej, która piszę o restauracji Roberta Trzópka tak „jeden z najzdolniejszych polskich szefów kuchni, dojrzał do otwarcia własnej restauracji. Bez inwestorów, białych obrusów, promocji, celebrytów i gwiazdek. Bez gwiazdek, choć z pewną dozą kokieterii.”. Miejsce z takimi opiniami bardzo zachęciło i żal byłby nie spróbować. Okazję do przetestowania tego miejsca nadarzyła się tuż przed świętami, kiedy to ze znajomym postanowiliśmy skosztować świątecznego menu. Jak było? Czy nam smakowało i z jakim kosztem się wiązało? Jak myślicie? Przekonajcie się sami!
Tatar to moja ulubiona przystawka, danie fenomenalne, ale tylko jeśli dobrze przygotowane. Befsztyk tatarski to potrawa, do której trzeba „dorosnąć”. Ja dojrzewałem dość długo, nauczyłem się jeść tatar dopiero w wieku 20 lat. Od tamtego czasu nie mogę przestać, jestem fanatycznym miłośnikiem, szczególnie tego siekanego. Przygotowałem dla Was listę 5 moim zdaniem najlepszych miejsc na tę pyszności w Warszawie.
Jako wielki fan małej czarnej i kawiarnianego stylu życia, od zawsze marzyłem o posiadaniu miejsca, które będzie „moje”. Kawiarni, która będzie dla mnie czymś więcej niż miejscem spotkań. Długo takiego miejsca nie miałem, poszukiwania trwały i trwały. Całe szczęście już nie muszę szukać – znalazłem! Zastanawiacie się gdzie jest najlepsze miejsce na kawę w stolicy? Gdzie posmakujcie idealnego zestawienia gorczycy i mocy? To zdecydowanie Forum na Elektoralnej!
Choreografka buduje opowieść jako obraz z życia Anny Kareniny – od poznania na dworcu w Moskwie do tragicznej śmierci pod rozpędzonym pociągiem. Całość wypełnia atmosfera pór roku – od śnieżnej zimy, wiosennych wyścigów konnych do letniego czasu w Wenecji. Co ważne Kesler rozbudowuje wątki poboczne dając szansę na zaistnienie całego zespołu baletowego. Dużo w spektaklu jest scen zespołowych, na szczęście mało pantomimy, a zapowiadało się pierwszą sekwencją niezwykle niebezpiecznie, że spektakl będzie przeładowany zbędną gestykulacją i mimiką. Realizatorce udało się nie tylko przygotować atrakcyjne i frapujące neoklasycznym ruchem widowisko, ale również ukazała wnętrze bohaterów poprzez ukryte spojrzenia i samotność postaci.
Narracja Bulwaru… jest prosta. Cała historia jest retrospekcją Joe Gillisa, młodego scenarzysty popadającego w tarapaty finansowe i przypadkiem parkującego samochód w miejscu gdzie nie powinien tego zrobić. To dom dawnej gwiazdy kina Normy Desmond. Po początkowej niechęci para się zaprzyjaźnia. Młodzieniec staje się utrzymankiem aktorki. Jej marzeniem jest powrót na ekrany bowiem w jej przekonaniu publiczność tego właśnie oczekuje. Jednak chora miłość, zazdrość i uwiązanie staje się nieznośne. Scena gwałtownego rozstania ma tragiczny finał. I ta historia, z licznymi wątkami pobocznymi, mogła posłużyć za wstrząsający dreszczowiec, pełen miłości i uczuć. Ale tak nie jest. Sceny się ślimaczą, mamy akcję od jednego numeru do drugiego, pauzy na przesuwanie dekoracji są nieznośne. Reżyser pomylił style.