Uciechy stołu, teatr, muzyka i zabawa
Nastał wrzesień 2020. Czas ujawniania planów teatralnych oraz zapowiedzi sezonu. Niepewność dnia jutrzejszego, spowodowana pandemią, wpływa mocno na określenie przyszłości repertuarów scen krajowych. Niemniej można próbować skonstruować mapę oczekiwań i podróży do zakątków teatralnych. Poniżej zestaw dwudziestu premier sezonu 2020/21 na które czekamy i o których przeczytacie na naszym blogu.
Jako wielki fan małej czarnej i kawiarnianego stylu życia, od zawsze marzyłem o posiadaniu miejsca, które będzie „moje”. Kawiarni, która będzie dla mnie czymś więcej niż miejscem spotkań. Długo takiego miejsca nie miałem, poszukiwania trwały i trwały. Całe szczęście już nie muszę szukać – znalazłem! Zastanawiacie się gdzie jest najlepsze miejsce na kawę w stolicy? Gdzie posmakujcie idealnego zestawienia gorczycy i mocy? To zdecydowanie Forum na Elektoralnej!
Rzym to miejsce, w którym nie obowiązują żadne konwenanse. Miasto, w którym naklejki poleceń z TripAdvisora drukuje i przykleja się samemu, na chama, może zaskoczyć, poruszyć, rozbudzić zmysły i poczęstować fantastycznym jedzeniem, którego nigdy nie jest za wiele. Kuchnia włoska to wiele wspaniałych potraw, tyle złożonych, a jednak prostych smaków. Po prostu żal nie jeść, nie próbować i nie tyć. Dlatego blisko tygodniowy pobyt w Rzymie mimo przejścia pieszo 90 km, zaowocował kilkoma dodatkowymi kilogramami. Szczerze? Polecam!
Spotkanie z czeskim zespołem to ciekawe doświadczenia. Podziwiam zawsze aspiracje i ambicje małych grup tanecznych, które nie silą się na wielkie inscenizacje, ale poszukują miejsca dla siebie. Już planuje kolejne spotkanie w Ostrawie bowiem premierę w marcu 2021 ma przygotować Jo Stromgren do muzyki Gustawa Mahlera. Oby był to równie ciekawy wieczór artystyczny.
Najnowszą premierę Ślubu Gombrowicza przygotował Teatr Zagłębia w Sosnowcu. Scena coraz mocniej zaznacza swoją obecność na mapie teatralnej naszego kraju pod kierownictwem artystycznym Jacka Jabrzyka. Tym razem do współpracy zaproszono, aby przygotował dramat Gombrowicza, Radosława Rychcika. Fascynacja popkulturą, a szczególnie kręgiem amerykańskim to wyznaczniki jego prac. Tak było w poznańskich Dziadach czy arcyciekawej, a przemilczanej tarnowskiej Grażynie Adama Mickiewicza rozegranej w konwencji meczu koszykówki. Tym razem myśli inscenizatora powędrowały w krainę zachodu, stylistyki rozpoznawalnego świata pustkowia i dalekiej krainy.
Trudno nie odnieść wrażenia, że premiera jest pokłosiem obecnej sytuacji pandemicznej. Twórca rozpoczyna balet od jasności, którą widzimy na horyzoncie, a następnie ona zanika, aby przybrać ciemne barwy codzienności. Czwórka bohaterów współczesności poszukuje wyjścia, odnalezienia się w świecie, ucieczki, ale i pozostania. Ruch jest z pogranicza klasyki i tańca współczesnego. Są oni osaczani przez cztery zamaskowane i czarne postaci, które jak coś niespodziewanego osaczają i degradują. Walka jest nierówna, ale zwieńczeniem jest zwycięstwo i nowa jasność.
Wieczór w Gdyni jest udanym czasem. Wychodząc z teatru zazdrościmy siostrom rozważnej i romantycznej, że wszystko szczęśliwie się ułożyło, a marzenia o prawdziwym uczuciu są możliwe do realizacji. Nie trzeba budować scenicznych manifestów, aby pokazać siłę kobiety dawnych i dzisiejszych czasów.
Jeśli zastanawiacie się gdzie pojechać na jesienny weekendowy wyjazd, to mam coś specjalnie dla Was. Pierwsze miejsce to Niebanalne i malowniczo położone miejsce, w którym możesz oderwać się od rzeczywistości. Drugie to Pensjonat w fantastycznym i tajemniczym Kazimierzu Dolnym.
Jest w Warszawie wiele przepysznych miejsc na pizzę neapolitańską, mamy kolejne! Duet Tuzza jakiś czas temu otworzył lokal Casa di Tuzza, który ma rozwijać ich markę i zdecydowanie to robi! Zapowiedź nowego lokalu mogliśmy usłyszeć już przy okazji #hot16challenge2 i wersu „I może też ugości was, Casa di Tuzza…”. Nazwę lokalu jest inspirowany włoską klasyką i idealnie gra z tym co spotkamy w lokalu.
Przedstawienie Jędrzeja Piaskowskiego jest na wskroś groteskowe i jednocześnie sentymentalne. Główną osią jest postać Justyny Orzelskiej, która zakochuje się ze wzajemnością w Janie Bohatyrowiczu i odrzuca starania o rękę Teofila Różyca.
Otwarta w lipcu na Oboźnej Bottega to miejsce z sercem, z włoskim sercem. Jest tutaj gwarno, sympatycznie i przede wszystkim pysznie! Jeśli szukaliście w ostatnim czasie miejsca na neapolitańską pizzę to koniecznie zapiszcie ten adres! Bottega zaskakuje, bawi i uczy. To jedno z tych miejsc, do których chcesz wracać codziennie, by brać jeszcze więcej tych pysznych włoskich smakołyków.
Nastał wrzesień 2020. Czas ujawniania planów teatralnych oraz zapowiedzi sezonu. Niepewność dnia jutrzejszego, spowodowana pandemią, wpływa mocno na określenie przyszłości repertuarów scen krajowych. Niemniej można próbować skonstruować mapę oczekiwań i podróży do zakątków teatralnych. Poniżej zestaw dwudziestu premier sezonu 2020/21 na które czekamy i o których przeczytacie na naszym blogu.
Za nami bardzo trudny czas, okres izolacji, strachu i błazenady kilku nieciekawych gości, ale odmrażamy to chyba najważniejsze. Cała gospodarka wraca powoli do normalności, gastro próbuje i miejmy nadzieje, że wróci do nas w pełni. Trzymajmy kciuki za nasze ulubione knajpki- niech moc będzie z nimi i niech przetrwają.
Zachęcony kilkoma bardzo pochlebnymi recenzjami, a szczególnie filmem na kanale Macje Je postanowiłem rozpocząć swoją przygodę z menu degustacyjnym od Restauracji Bez Gwiazdek. Maciej w swoim filmie określa to miejsce „najlepszą restauracją w Warszawie”, drugą opinią, którą się sugerowałem to zdanie równie cenionej Basi Stareckiej, która piszę o restauracji Roberta Trzópka tak „jeden z najzdolniejszych polskich szefów kuchni, dojrzał do otwarcia własnej restauracji. Bez inwestorów, białych obrusów, promocji, celebrytów i gwiazdek. Bez gwiazdek, choć z pewną dozą kokieterii.”. Miejsce z takimi opiniami bardzo zachęciło i żal byłby nie spróbować. Okazję do przetestowania tego miejsca nadarzyła się tuż przed świętami, kiedy to ze znajomym postanowiliśmy skosztować świątecznego menu. Jak było? Czy nam smakowało i z jakim kosztem się wiązało? Jak myślicie? Przekonajcie się sami!
Tatar to moja ulubiona przystawka, danie fenomenalne, ale tylko jeśli dobrze przygotowane. Befsztyk tatarski to potrawa, do której trzeba „dorosnąć”. Ja dojrzewałem dość długo, nauczyłem się jeść tatar dopiero w wieku 20 lat. Od tamtego czasu nie mogę przestać, jestem fanatycznym miłośnikiem, szczególnie tego siekanego. Przygotowałem dla Was listę 5 moim zdaniem najlepszych miejsc na tę pyszności w Warszawie.
Jako wielki fan małej czarnej i kawiarnianego stylu życia, od zawsze marzyłem o posiadaniu miejsca, które będzie „moje”. Kawiarni, która będzie dla mnie czymś więcej niż miejscem spotkań. Długo takiego miejsca nie miałem, poszukiwania trwały i trwały. Całe szczęście już nie muszę szukać – znalazłem! Zastanawiacie się gdzie jest najlepsze miejsce na kawę w stolicy? Gdzie posmakujcie idealnego zestawienia gorczycy i mocy? To zdecydowanie Forum na Elektoralnej!
Teatry, które realizują repertuar dla dzieci w różnych konwencjach lalkowych i scenicznych niezwykle rzadko sięgają po repertuar dla widzów dorosłych. A przecież na świecie właśnie ta forma artystyczna dedykowana jest wielokrotnie właśnie dojrzałemu odbiorcy. Materia wizualna jest nieokiełznana i pełna możliwości. Pobudza wyobraźnię zarówno twórców jak i publiczności. Zawsze doceniam próby sceniczne pokazania za sprawą formy lalkowej widowiska dla dojrzałego widza. Ostatnią tego typu premierą był Augustus na podstawie bajki Hermanna Hessego. Przygotowana opowieść w reżyserii Jacka Popławskiego to niejednoznaczny moralitet o człowieku, który miał być przez wszystkich kochany i podziwiany.
Inscenizacja olsztyńska to wartka i dobrze skrojona opowieść zaadaptowana na scenę przez Darię Kubisiak i Martynę Wawrzyniak. To faktycznie forma opowieści o opowieści zawartej w książce Wańkiowicza. Twórcy tworzą grupę dziennikarską złożoną z redaktora montującego, językoznawczyni, faktografki, antropologa i fotografika, którzy dokonują wiwisekcji i weryfikacji opisanych zdarzeń. Materiał zostaje wzbogacony o nowe fakty, uzupełniony i wzbogacony o materiał ikonograficzny oraz filmowy. Przedstawienie złożone z dwóch części to wyraźny podział na puls życia ziemi – obyczajowość i tradycję, która przepełniona jest tym co ukryte, schowane, a dziś już w glebie pochowane.