Nowa premiera Polskiej Opery Królewskiej jest wielkim sukcesem Haendla. Bowiem przy minimalnych możliwościach, które oferuje scena w Teatrze Stanisławowskim wydobyto z Rinaldo wielką opowieść o namiętności i walce o uczucie. Brawurowo wykonana muzyka zrekompensowała wyposażenia historycznych budynków oper barokowych – maszynerii, które markowały grzmoty, błyskawice i spiętrzone morze.

Choreografka buduje opowieść jako obraz z życia Anny Kareniny – od poznania na dworcu w Moskwie do tragicznej śmierci pod rozpędzonym pociągiem. Całość wypełnia atmosfera pór roku – od śnieżnej zimy, wiosennych wyścigów konnych do letniego czasu w Wenecji. Co ważne Kesler rozbudowuje wątki poboczne dając szansę na zaistnienie całego zespołu baletowego. Dużo w spektaklu jest scen zespołowych, na szczęście mało pantomimy, a zapowiadało się pierwszą sekwencją niezwykle niebezpiecznie, że spektakl będzie przeładowany zbędną gestykulacją i mimiką. Realizatorce udało się nie tylko przygotować atrakcyjne i frapujące neoklasycznym ruchem widowisko, ale również ukazała wnętrze bohaterów poprzez ukryte spojrzenia i samotność postaci.

Narracja Bulwaru… jest prosta. Cała historia jest retrospekcją Joe Gillisa, młodego scenarzysty popadającego w tarapaty finansowe i przypadkiem parkującego samochód w miejscu gdzie nie powinien tego zrobić. To dom dawnej gwiazdy kina Normy Desmond. Po początkowej niechęci para się zaprzyjaźnia. Młodzieniec staje się utrzymankiem aktorki. Jej marzeniem jest powrót na ekrany bowiem w jej przekonaniu publiczność tego właśnie oczekuje. Jednak chora miłość, zazdrość i uwiązanie staje się nieznośne. Scena gwałtownego rozstania ma tragiczny finał. I ta historia, z licznymi wątkami pobocznymi, mogła posłużyć za wstrząsający dreszczowiec, pełen miłości i uczuć. Ale tak nie jest. Sceny się ślimaczą, mamy akcję od jednego numeru do drugiego, pauzy na przesuwanie dekoracji są nieznośne. Reżyser pomylił style.