Najnowszą premierę Ślubu Gombrowicza przygotował Teatr Zagłębia w Sosnowcu. Scena coraz mocniej zaznacza swoją obecność na mapie teatralnej naszego kraju pod kierownictwem artystycznym Jacka Jabrzyka. Tym razem do współpracy zaproszono, aby przygotował dramat Gombrowicza, Radosława Rychcika. Fascynacja popkulturą, a szczególnie kręgiem amerykańskim to wyznaczniki jego prac. Tak było w poznańskich Dziadach czy arcyciekawej, a przemilczanej tarnowskiej Grażynie Adama Mickiewicza rozegranej w konwencji meczu koszykówki. Tym razem myśli inscenizatora powędrowały w krainę zachodu, stylistyki rozpoznawalnego świata pustkowia i dalekiej krainy.

Wieczór w Gdyni jest udanym czasem. Wychodząc z teatru zazdrościmy siostrom rozważnej i romantycznej, że wszystko szczęśliwie się ułożyło, a marzenia o prawdziwym uczuciu są możliwe do realizacji. Nie trzeba budować scenicznych manifestów, aby pokazać siłę kobiety dawnych i dzisiejszych czasów.

Teatry, które realizują repertuar dla dzieci w różnych konwencjach lalkowych i scenicznych niezwykle rzadko sięgają po repertuar dla widzów dorosłych. A przecież na świecie właśnie ta forma artystyczna dedykowana jest wielokrotnie właśnie dojrzałemu odbiorcy. Materia wizualna jest nieokiełznana i pełna możliwości. Pobudza wyobraźnię zarówno twórców jak i publiczności. Zawsze doceniam próby sceniczne pokazania za sprawą formy lalkowej widowiska dla dojrzałego widza. Ostatnią tego typu premierą był Augustus na podstawie bajki Hermanna Hessego. Przygotowana opowieść w reżyserii Jacka Popławskiego to niejednoznaczny moralitet o człowieku, który miał być przez wszystkich kochany i podziwiany.

Inscenizacja olsztyńska to wartka i dobrze skrojona opowieść zaadaptowana na scenę przez Darię Kubisiak i Martynę Wawrzyniak. To faktycznie forma opowieści o opowieści zawartej w książce Wańkiowicza. Twórcy tworzą grupę dziennikarską złożoną z redaktora montującego, językoznawczyni, faktografki, antropologa i fotografika, którzy dokonują wiwisekcji i weryfikacji opisanych zdarzeń. Materiał zostaje wzbogacony o nowe fakty, uzupełniony i wzbogacony o materiał ikonograficzny oraz filmowy. Przedstawienie złożone z dwóch części to wyraźny podział na puls życia ziemi – obyczajowość i tradycję, która przepełniona jest tym co ukryte, schowane, a dziś już w glebie pochowane.

Gorzowskie przedstawienie przygotował dyrektor legnickiej sceny Jacek Głomb. Oddaje on pole Fredrze, niczego nie dopisuje, ale jedynie dopowiada gestem. Tak jest z sekwencją prologu – pijaństwa i przemocy mężczyzn wobec kobiet, które staje się implikacją do zamiany ról. Ten dobrze pomyślany element wskazuje jak ważne jest partnerstwo i współdziałanie pomiędzy małżonkami, każdym członkiem wspólnoty.