Balet to coś pięknego, coś nie do opisania, to widowisko teatralne, w którym głównym środkiem wyrazu jest taniec z fantastycznym towarzyszem muzyki, na tle dekoracji. Benjamin Paschalski podejmuje się zadania bardzo trudnego i recenzje balety z całej Europy. Zapraszamy!
Korsarz Legrisa, tak jak nakazuje historia baletu, to opowieść młodego rozbójnika morskiego, który zakochuje się w greczynce Medorze, porwanej przez handlarza niewolników Lanquedema i sprzedanej do haremu paszy Seyda. Intryga, zwroty akcji to znak rozpoznawczy opowieści. Toczy się ona żywo, by nie powiedzieć, że kolejne sceny migają barwą jak w najlepszym kalejdoskopie.
stnieją spektakle, które odbijają niesłychane piętno na odbiorcach. Widzowie są zafascynowani i porażeni obrazami, pomysłowością oraz przekazem widowiska. Tego typu doznania towarzyszą ostatniej podróży baletowej do Kopenhagi. Tam powrócono do wielkiego hitu tanecznego Come Fly Away. Premiera miała miejsce w roku 2013, jednak prawie w każdym sezonie scena powraca do tytułu przy wypełnionej po brzegi widowni. Dlaczego?
W Zagrzebiu zespół baletowy prowadzi Leonard Jakovina, w Rijece Masa Kolar, a w Splicie albański artysta – Ilir Kerni. Podróże zwieńczone zostały właśnie wizytą podczas 66 Splitskie Leto, gdzie balet miejskiego Chorwackiego Teatru Narodowego w plenerowej przestrzeni parku Sustipan przygotował premierę Correr o Fado w choreografii Daniela Cardoso. Przy rozgwieżdżonym niebie, śpiewie świerszczy i licznie zgromadzonej publiczności muzyka portugalskiego fado stała się tłem dla podróży w krainę miłości i pożądania, ale także samotności i oczyszczenia.
Andrew Lloyd Webber to dla miłośników musicalu niekwestionowany mistrz stylu. Jego kompozycje natychmiast wpadają w ucho, stają się szlagierami, a libretta zazwyczaj tworzone w spółce z Timem Rice, to sprawne konstrukcje sceniczne. Śledzę wnikliwie kolejne premiery na polskich scenach. Tym z większą radością wybrałem się do Białegostoku aby w Operze Podlaskiej zobaczyć Jesus Christ Superstar. Utwór zwięzły i klarowny. W warstwie muzycznej zbliżony do rock opery, ze świetnymi songami, rytmem i spontanicznością. I niestety w stolicy Podlasia dostajemy artystyczny bubel.
Rzadko się zdarza aby w jednym sezonie zobaczyć kilka różnych inscenizacji jednego baletu. Ten swoisty renesans przeżywa utwór zaczerpnięty z dramatu Williama Shakespeare Sen nocy letniej. Dwukrotnie w Polsce (w Krakowie i Gdańsku) obejrzałem próby zmierzenia się z komedią omyłek, magią lasu, miłością i zabawą. Efekt pracy choreografów jest różnorodny. Kto wygrywa, kto przegrywa? Oto kilka doświadczeń z wyprawy nie tyle w sen, ale raczej do Snu.
PreSentient Wayne’a McGregora to praca przygotowana dla Rambert w roku 2002. Mimo osiemnastu lat jest to balet, który nadal zachwyca żywotnością i zjawiskowością. Tak jak zazwyczaj w pracach owego choreografa linearność opowieści zostaje zastąpiona solowym i zespołowym ruchem, którzy układa się w poezję ekspresji tanecznej. Zjawiskowa jest sekwencja pierwsza gdy solistka niczym narodzone zwierze początkuje rytuał poznania i dialogu ze współtowarzyszami. Symultaniczność i oryginalność ruchu stają się z wyróżnikami dla owej sekwencji. Jako tło wykorzystano kwartet smyczkowy Steve’a Reich’a, który wykonywany na żywo został poprzedzony dźwiękową kompozycją. Układ charakteryzuje się genialną symetrią, współgraniem i fizycznością. To opowieść człowieka o człowieku, który w lustrze rodzi się i zdobywa świat. W tym przypadku za pomocą tańca.