Teatr

Czas na nowo otworzyć dział teatralny Kulturalnego Chama. Absencja miała swoje realne powody, ale mam nadzieję, że powrót będzie na dłużej. O spektaklu, o którym poniżej, w ogóle miałem nie pisać. Bowiem uważam go za dobrze skrojoną komedię nieśmiertelnego Aleksandra Fredry, przygotowaną sprawną ręką Krystyny Jandy, w gwiazdorskiej obsadzie: Małgorzata Kożuchowska, Marcin i Jędrzej Hycnarowie, Maria Dębska oraz Tomasz Drabek. Mowa o ostatniej premierze w warszawskim Teatrze Polonia – Mężu i żonie. Jednak sprowokowała mnie do nakreślenia kilku słów rozmowa Panów Jakuba Moroza i Przemysława Skrzydelskiego zamieszczona na łamach „Magazynu e-teatru”. Kolejne jej fragmenty otwierały mi coraz bardziej oczy ze zdumienia. Zadawałem sobie pytanie czy aby byliśmy na tym samym spektaklu? Czy rzeczywiście widziałem to co przeczytałem? Zatem do sedna.

To jeden z ciekawszych wieczorów teatralnych. Pomysł oraz jego konstrukcja już zasługuje na zauważenie oraz wyróżnienie. Jednak pozostaje niedosyt, jest nim rozwleczenie i niekończąca się monotonia. Mimo to autorzy ciekawie interpretują seks nie jako akt spełnienia, radości i szczęścia, ale część życia, która przynosi zawód, wykorzystanie i głęboką samotność. Ten pesymizm głęboko bije ze sceny, która stała się miejscem ukazania zawodów ludzkiego życia. Wykorzystanych i wykorzystujących.

Są takie głosy wokalne, które rozpoznamy zawsze, tak samo jak nucimy pewne piosenki, pozostające z nami od lat młodzieńczych. Takimi wokalistami była Violetta Villas, Anna Jantar i na pewno Krzysztof Krawczyk. Specyficzny, niepowtarzalny, łagodny dźwięk będący jak kołysanka, albo błogi aksamit, jest nie do podrobienia i nie do naśladowania.

Ze spektaklu bije chłód i asceza. Postaci przemierzają scenę i tak szybko jak na niej są, tak prędko znikają. Anonimowi pozostają Stefano i Trinkulo, ani bawią, ani smucą. Relacja miłosna Ferdynanda i Mirandy gdzieś wyparowała. A najciekawszy wydaje się Sebastian (Mateusz Więcławek) jako czarny charakter i zakała rodziny. Jak na dramat Shakespeare to niezbyt wiele, bowiem w trzygodzinnym przedstawieniu otrzymujemy opowieść o tym, że jesteśmy różni.