Teatr

Ze spektaklu bije chłód i asceza. Postaci przemierzają scenę i tak szybko jak na niej są, tak prędko znikają. Anonimowi pozostają Stefano i Trinkulo, ani bawią, ani smucą. Relacja miłosna Ferdynanda i Mirandy gdzieś wyparowała. A najciekawszy wydaje się Sebastian (Mateusz Więcławek) jako czarny charakter i zakała rodziny. Jak na dramat Shakespeare to niezbyt wiele, bowiem w trzygodzinnym przedstawieniu otrzymujemy opowieść o tym, że jesteśmy różni.

Piotr Ratajczak, reżyser spektaklu we współpracy z autorką adaptacji Joanną Kowalską stworzyli zwięzły i klarowny utwór sceniczny. Świetnie rysują postaci, bohaterów lat pięćdziesiątych XX wieku. Cała akcja umiejscowiona jest w jednej, niezmiennej przestrzeni, z obrotowym boksem po środku, który jednocześnie może być kioskiem sprzedaży prasy, miejscem przesłuchań, kawiarnią czy pokojem mieszkalnym. Tak szybko jak kręci się ów obiekt tak mknie akcja sceniczna. Sprawny montaż, miksowanie scen to świetna robota niczym z udanego filmu sensacyjnego.

Krakowski Teatr Variete przygotowując polską premierę powierzył realizację widowiska sprawdzonemu twórcy teatru muzycznego – Wojciechowi Kościelniakowi. To idealny inscenizator tego typu przedstawień. I w Pretty Woman widać sprawdzoną rękę mistrza. Buduje on bajkowy świat Los Angeles z nieodłącznym Hollywood. Jest niezwykle kolorowo i zjawiskowo. Przestrzeń sceny pokrywają aleje i ulice kalifornijskiego miasta.

Mimo zastrzeżeń to ciekawy przykład teatru dokumentalnego w wykonaniu zgranego zespołu aktorskiego. Życzę Katarzynie Szyngierze dalszych poszukiwań dokumentalnych, bo dzięki nim teatr nie pełni tylko formy artystycznej, ale świetnego obrazka rzeczywistości.

Wychodziłem z teatru z mieszanymi wrażeniami. Z jednej strony ciekawe scenki, korespondowanie ze współczesnością, krytyka elit. Lubimy, znamy. Z drugiej strony po co do tego Magda Gessler? Absolutnie jej postać nic nie wniosła do dramatu. Polski nie naprawiła. Przypadkiem w tym miejscu wylądowała, posiedziała i do stolicy wróciła. Polacy nic się nie stało. Dalej jesteśmy w punkcie wyjścia siedząc nad rzeką w fotelu turystycznym, albo w słowiańskim przykucu paląc papierosa pod pizzerią, która jest miejscem szczęścia i spełnienia marzeń dla wielu milionów obywateli.

Ostatnia premiera dolnośląskiej sceny to Lazarus do muzyki Davida Bowie i libretta Enda Walsha. Miało być odkrywczo i zjawiskowo bowiem polskiej produkcji podjął się Jan Klata. I chyba na oczekiwaniach się skończyło. Pierwszym i najprawdopodobniej największym grzechem przedstawienia jest jego przypadkowość. Trudno odnieść inne wrażenie, że treść została sztucznie dopasowana do utworów muzycznych.