Ostatnia premiera dolnośląskiej sceny to Lazarus do muzyki Davida Bowie i libretta Enda Walsha. Miało być odkrywczo i zjawiskowo bowiem polskiej produkcji podjął się Jan Klata. I chyba na oczekiwaniach się skończyło. Pierwszym i najprawdopodobniej największym grzechem przedstawienia jest jego przypadkowość. Trudno odnieść inne wrażenie, że treść została sztucznie dopasowana do utworów muzycznych.
Miłość Stacha i Basi nie jest pierwszoplanowym elementem przedstawienia, choć oś skonstruowana jest wokół ich relacji. Głębia z krakowskiego spektaklu płynie właśnie z korespondowania z dniem dzisiejszym. Ukazaniem wsi jaką jest i jaką być może, a przez to z całym naszym krajem – otwartym i równościowym, nie dyskryminującym za orientację seksualną czy płeć.
Należę do nielicznych, a może jest więcej teatromanów, którym przyszło widzieć spektakl Czerwone nosy Petera Barnesa w jego pierwszej wersji wystawionej w Polsce. Premiera odbyła się w roku 1993 w Teatrze Nowym w Poznaniu, reżyserował Eugeniusz Korin. W roku 1994 zaproszono przedstawienie na XXIII Warszawskie …
Aktorzy Teatru Studio stają w pełni na wysokości zadania. Sonia Roszczuk jest niezwykle ciekawa – statyczna i wręcz posągowa, której wnętrze skrywa tajemnicę i ciemne strony przeszłości. Kontrapunktem jest grający gościnnie aktor Teatru Osterwy w Lublinie Daniel Dobosz w roli Eddiego. Figlarny, dziecinny, pełen oczekiwań ale i hamowanych aspiracji. Pozostali artyści tworzą tło dla owej dwójki, która siebie uzupełnia i wzbogaca. To oni mają do zagrania ciekawe role, bowiem otrzymali szansę budowania dramatycznej postaci, a nie przerysowanego i przegiętego obrazka jak pozostali bohaterowie przedstawienia.
Nie tak dawno Adam Gessler otworzył na Placu Trzech Krzyż swój kolejny kulinarny koncept. Tym razem jest on w bardzo prostej, świeżej formie, wciąż jest jednak pysznie i miło. Miejsce nawiązuje do legendy kanapek w Wiedniu, których według wielu źródeł pionierem był Polak i właśnie to naszemu rodakowi Austriacy zawdzięczają te uliczne wspaniałości. Chyba czas najwyższych przenieść tę kulinarną idę na warszawskie ulice.
Doświadczenie kaliskie to dziwna wyprawa teatralna. Miało być sentymentalnie, bajkowo i sensacyjnie, a wyszło szaro, nijak i monotonie. Autorzy spektaklu intencje mieli słuszne, aby opowiedzieć lokalną opowieść, ale trzeba więcej precyzji i dokładności historycznej, pazura dramaturgicznego oraz lekkości pióra dla sprawnych przedstawień muzycznych o latach minionych, choć przez wielu już zapomnianych.