Nie tak dawno Adam Gessler otworzył na Placu Trzech Krzyż swój kolejny kulinarny koncept. Tym razem jest on w bardzo prostej, świeżej formie, wciąż jest jednak pysznie i miło. Miejsce nawiązuje do legendy kanapek w Wiedniu, których według wielu źródeł pionierem był Polak i właśnie to naszemu rodakowi Austriacy zawdzięczają te uliczne wspaniałości. Chyba czas najwyższych przenieść tę kulinarną idę na warszawskie ulice.
Doświadczenie kaliskie to dziwna wyprawa teatralna. Miało być sentymentalnie, bajkowo i sensacyjnie, a wyszło szaro, nijak i monotonie. Autorzy spektaklu intencje mieli słuszne, aby opowiedzieć lokalną opowieść, ale trzeba więcej precyzji i dokładności historycznej, pazura dramaturgicznego oraz lekkości pióra dla sprawnych przedstawień muzycznych o latach minionych, choć przez wielu już zapomnianych.
W Teatrze Narodowym Sonatę jesienną przygotował Grzegorz Wiśniewski. I jest to wieczór mistrzowski bowiem jak nikt inny, tenże inscenizator świetnie pracuje z aktorami, którzy poddają się jego wyczuciu i zamysłowi. Jednak królową jest Danuta Stenka. Genialna w roli Charlotty. Dumna i wyniosła, aby kończąc spektakl stać się zdegradowaną i upodloną kobietą. To popis aktorski, doskonałość, która wpisze się do historii naszej sceny.
Wieczór w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej i spotkanie z utworem Julesa Masseneta to z jednej strony świetna inscenizacja, której wyznacznikiem pozostają kontrasty plastyczne, a z drugiej nie do końca satysfakcja z wykonania wokalnego. Aby w kolejnych pokazach, zapowiadanych w następnych sezonach, powrócił Piotr Beczała bo to gwarancja najjaśniejszego i najbardziej wartościowego wieczoru muzycznego.
Spotkanie z czeskim zespołem to ciekawe doświadczenia. Podziwiam zawsze aspiracje i ambicje małych grup tanecznych, które nie silą się na wielkie inscenizacje, ale poszukują miejsca dla siebie. Już planuje kolejne spotkanie w Ostrawie bowiem premierę w marcu 2021 ma przygotować Jo Stromgren do muzyki Gustawa Mahlera. Oby był to równie ciekawy wieczór artystyczny.
Najnowszą premierę Ślubu Gombrowicza przygotował Teatr Zagłębia w Sosnowcu. Scena coraz mocniej zaznacza swoją obecność na mapie teatralnej naszego kraju pod kierownictwem artystycznym Jacka Jabrzyka. Tym razem do współpracy zaproszono, aby przygotował dramat Gombrowicza, Radosława Rychcika. Fascynacja popkulturą, a szczególnie kręgiem amerykańskim to wyznaczniki jego prac. Tak było w poznańskich Dziadach czy arcyciekawej, a przemilczanej tarnowskiej Grażynie Adama Mickiewicza rozegranej w konwencji meczu koszykówki. Tym razem myśli inscenizatora powędrowały w krainę zachodu, stylistyki rozpoznawalnego świata pustkowia i dalekiej krainy.